سی و چهار سالگی

سی و چهار سالگی ...

شاید سخت ترین سال همین بود، پر التهاب ترین و پر استرس ترین ... 
شاید سی و چهار سالگی همون سنی بود که به از دست دادن فکر کردم، به نبودن ...
سی و چهار سالگی رو قوی تر از هر سنی گذروندم ...
عجیب امتحانی رو پس دادیم و عجیب تر رحم کرد بهمون خدا، خدا خیلی رحم کرد به هزاران دلیل بی شماری که باید بابت هر کدومش هزاران برابر شاکر بود ... میگفتم خدا مگه تو نگفتی بر زمینیان رحم کنید تا از آسمان بر شما رحم شود؟ مگه بابا کم دستگیر بوده؟ رحم کرده، بخشیده ... حالا تو رحم کن به هممون رحم کن ... 
به این فکر میکردم که بابا چقدر دعاگو داره ... چقدر حال خیلیها بد شد از شنیدن مریضی بابا، و چقدر دست به دعا و نذر و نیاز شدن برای سلامتیش ... قرآن ها ختم شد و صلواتها ... گریه هایی که سرازیر بود و دستهایی که رو به آسمون ... به گل ماهی میگفتم خوبی واسه ادم میمونه ببین چقدر بابا دعاگو داره ... و خدارو شکر که اینهمه آدم مهربون دورمون هست که قلبشون همزمان با قلب ما تپید برای سلامتی بابا ... به خصوص بچه های عمو علی که همزمان هم غم بابا رو داشتن هم روزهای سخت مریضی عمو یادآور شده بود میدونم عذاب کشیدن ...چقدر گریه کرد سارا پای تلفن ... چقدر دلداری دادم بهش و همزمان باهاش گریه کردم ... سخت گذشت 

ازش ممنونم که بهم قدرت تصمیم‌گیری داد که تو این شرایط بی نهایت سخت درست انتخاب کنم، حرفی رو که نباید نزنم ترسم و منتقل نکنم و قوی و پر انرژی وایسام ‌پای بابا و خونواده ...
نمیدونم چقدر شکسته شده بودم که آدمها انقدر زیاد بهم گفتن واای چرا این شکلی شدی! ولی اینو میدونم که الان خوبم چون بابا خوبه، چون مامان محکم بود و غم به دلش نداد، خوبم چون حال دل همه خوبه ...
تجربه ی سختیه احساس کنی هیچکس و نداری ... هیچکس نیست جز خدا و امام رضا ولی ازونطرف شیرین میشه وقتی می بینی چقدر انسان دورو برت هستن که نفر به نفرشون دلواپسن، دولواپس سلامتی بابات ... خدا جون خیلی خیلی ممنونم ازت برای سلامتی بابا و همه ی مهربونیات ممنونم برای داشتن آدمهایی که حضورشون یکی از دلایل شفای بابا شد ...
وشکر بابت داشتن رفیق هایی که اگه نبودن سی و چهار سالگیم بی نهایت سخت تر میشد ... دو فروند رفیق جاااان که تلاشمو میکنم همیشه حفظشون‌ کنم ، ایشالااااا
ثبتش کنم که احساس دینم بمونه برای روزگارانی که اگه دور شدم از خودم! حسام و شادی